| Գլխավոր էջ » Հոդվածներ » Պոեմներ |
Անպատում
Բայց հոգիս զգաց մի հին բերկրանքի, Բախտավորության ու սիրո վայրէջք։ Ու սիրտս լցվեց անհուն մի խնդում։ Հասկացա, որ կա, կգա, կլինի... Ու ժպտում էր ինձ երկիրը տրտում, Երկիրը ցավի, սուգի, արյունի... VIII Վերադարձա տուն... Վայրկյանն իմաստուն, եկել է ահա։ Գնացել են մեր հնձվորներն արդեն Ու հսկում եմ ես հին շեմքի վրա։ Գնացել են մեր հնձվորներն արդեն։ Ես մենակ նստած սպասում եմ լուռ։ — Ճերմա՜կ սիրուհիս, ես գիտեմ, գիտեմ, Որ նրանք հիմա հնձում են տխուր... Ցավում է հոգիս ու խոցվում է խոր. Վառվում է քո հին կարոտն իմ հոգում։ Բայց ինչո՞ւ է սիրտս այսպես բախտավոր Եվ ինչո՞ւ է ցավն այսպես ամոքում... Հնձում են հիմա հնձվորներն այնտեղ. — Ճերմակ սիրուհի՜, կապուտաչյա քո՜ւյր... Արևը հիմա այրում է այնտեղ Խե՜ղճ հնձվորների կրծքերը մաքուր... Իսկ ես անսփոփ սպասում եմ դեռ Վերադարձների բերքառատ ժամին։— Օ՜, հեռու իմ քույր, երկիր իմ անտեր — Այնտեղ, երևի, քրքջում է քամին... IX Օ՜, իմ հեռու, կապուտաչյա՜ սիրուհի, Երկիր իմ որբ, արնաքամ ու ավերակ... [ էջ 79 ] Օրերում այս տառապանքի ու մահի Վառել է իմ սիրտը հեռու մի կրակ։ Օրը կգա։ Ու հեռավոր դաշտերից Մեր հնձվորները, հոգնաբեկ, կգան տուն։ Կբոլորեն սեղանի շուրջը նորից Ու կլինի հազար ծիծաղ ու խնդում։ Ու խնջույքում, աներևույթ դու կգաս, Սիրտս կզգա քո թովչությունը մոտիկ. Եվ չես լինի դու արնավառ մի երազ, Ու կխնդան քո զավակներն անոթի... Կտեսնեն քեզ հանկարծ լուսե՜ ու պայծառ Ու կլինես դու հարազատ ու անուշ։ Մութը կանցնի ու մառախուղը անծայր Հուշ կդառնա, հնամենի մի զրույց... X Կապուտաչյա՜ սիրուհիս, ամուսնանանք պիտի մենք Արևի տակ՝ հայրենի հովիտներում կանաչուն։ Ու հնամյա աշխարհում մենք բախտավոր կլինենք, Կապուտաչյա՜ սիրուհի՛ս, դրախտայի՜ն իմ թռչուն։ Հովիտներում հայրենի, հովիտներում սրբազան Կլինի մի հարսանիք հազարնվագ ու խնդուն, Երգ ու ծիծաղ կլինի ու աղջիկները կգան Ու կպարեն հնամյա պարերը խե՜նթ ու ճկուն։ Ու գինիներ կլինեն արնափրփուր ու կարմիր, Որպես երազն արյունիս, որպես հոգուս զոհը հիր։ Ու ծաղիկներ կլինեն բազմաբույր ու բազմերանգ՝ Հարսանիքիս խնջույքին փսփսալու են նրանք Առասպելները ապրըված ու զրույցներ հնամյա Նրանց մասին, որ չկան ու մոռացվել են հիմա։ Եկե՛ք, եկե՛ք հարսանքիս օրն այնքան երգ կլինի, Այնքան խնդում ու ծիծաղ, այնքան ցնծանք արյունի,— Եկե՛ք, եկե՛ք, սրբազան հովիտներում հայրենի Վաղը մի սուրբ խրախճանք, մի հարսանիք կլինի։ | |
| Դիտումներ: 423 | |
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 0 | |